بقيع را نديده ام ولي تصورش کافيست

چهار امام غريب و قبر مادري مخفيست

کنار هر امامي،روضه و گريه آزاد است

ولي بقيع،گفتن يک آه، با سختيست

دل رسول خدا هميشه محزون است

که قبر دختر و پسرانش کنار او خاکيست

بقيع به کنار ،غمِ کوچه ي بني هاشم

هنوز،صداي ضربت سيلي ميان آن جاريست

مدينه ،کرببلاي مجتبي و مادر بود

که آن گلِ رسولِ خدا صورتش چرا نيليست؟

به اشک و ناله بگو، العجل يا مهدي

که اين جهان پُرِ ظلم و جايِ منتقم خاليست